ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Στο άρθρο 1 του ν. 1406/1983 (Α΄ 182) ορίζονται τα εξής: «1. Υπάγονται στη δικαιοδοσία των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων όλες οι διοικητικές διαφορές ουσίας που δεν έχουν μέχρι σήμερα υπαχθεί σε αυτή. 2. Στις διαφορές αυτές περιλαμβάνονται ιδίως αυτές που αναφύονται κατά την εφαρμογή της νομοθεσίας που αφορά: α) τη δημοτική και κοινοτική φορολογία γενικώς β) ...». Στην παρ. 1 του άρθρου 2 του ίδιου νόμου ορίζονται τα εξής: «Οι εκτελεστές ατομικές διοικητικές πράξεις, που εκδίδονται στις περιπτώσεις του προηγούμενου άρθρου, …των οργάνων του Δημοσίου ή των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης ή των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου υπόκεινται σε προσφυγή, και αν αυτό δεν προβλέπεται από τη σχετική νομοθεσία». Ακολούθως, στο άρθρο 5 του πιο πάνω νόμου ορίζεται ότι «Στις διαφορές της περίπτωσης α΄ της παραγράφου 2 του άρθρου 1 του νόμου αυτού εφαρμόζονται οι δικονομικές διατάξεις των νόμων 505/1976 (ΦΕΚ 353) και 1080/1980 (ΦΕΚ 246)». Ο ν. 505/1976 (Α΄ 353) ορίζει ως φορολογική και τη διαφορά ή αμφισβήτηση «… περί …την βεβαίωσιν ή την επιστροφήν… οιουδήποτε αυτοτελούς φόρου, τέλους, δικαιώματος, εισφορών… μεταξύ δήμου ή κοινότητος… και φορολογουμένου …» (ΣτΕ 2226/2000 7μ., 380/2003) και προβλέπει την υπαγωγή στα τακτικά διοικητικά δικαστήρια των εν λόγω διαφορών ορισμένων δήμων, κοινοτήτων και συνδέσμων αυτών που αναφέρονται στην παρ. 1 του άρθρου 1 του νόμου αυτού, στους οποίους δεν περιλαμβάνεται η τότε Κοινότητα… του Νομού …, στο δε άρθρο 4 ορίζει ότι «κατά τα λοιπά, επί της εκδικάσεως των κατά τον παρόντα νόμον διαφορών και αμφισβητήσεων υπό των Τακτικών Φορολογικών Δικαστηρίων, εφαρμόζονται ευθέως ή αναλόγως, κατά περίπτωσιν, αι διατάξεις του Κώδικος Φορολογικής Δικονομίας και του κυρωτικού ταύτης νόμου 4125/1960 …» (πρβλ. ΣτΕ 380, 498, 3962/2003). Τέλος, ο Κώδικας Διοικητικής Δικονομίας (ΚΔΔ), ο οποίος κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 2717/1999 (Α΄ 97/17.5.1999) και, σύμφωνα με το άρθρο δεύτερο του νόμου αυτού, άρχισε να ισχύει δύο μήνες μετά τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, ορίζει στο άρθρο 2 ότι «Η εκδίκαση των διοικητικών διαφορών ουσίας ανήκει στα τακτικά διοικητικά δικαστήρια, εκτός εκείνων που η εκδίκασή τους έχει ανατεθεί, με ειδική διάταξη νόμου, σε άλλα διοικητικά δικαστήρια [Αντίστοιχες διατάξεις του άρθρου 1 του Κώδικα Φορολογικής Δικονομίας (ΚΦΔ) που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 4125/1960 (Α΄ 202) και μεταφέρθηκε στη δημοτική με το π.δ. 331/1985 (Α΄ 116), όπως το άρθρο αυτό αντικαταστάθηκε από το άρθρο 19 του ν. 1805/1988 (Α΄ 199), όριζαν ότι «Στη δικαιοδοσία των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων υπάγονται διαφορές που αναφύονται: α) κατά τον καταλογισμό των φόρων, δασμών, τελών και συναφών δικαιωμάτων του Δημοσίου ως και των προστίμων και λοιπών χρηματικών κυρώσεων, β) κατά την επιβολή, με διοικητικές πράξεις, κάθε είδους κυρώσεων για παράβαση των διατάξεων της φορολογικής γενικά νομοθεσίας (στην οποία περιλαμβάνεται και η νομοθεσία για τα τελωνεία, τα μονοπώλια, τον καπνό, το οινόπνευμα και κάθε άλλη συναφής), ακόμη και αν οι κυρώσεις αυτές επιβάλλονται αυτοτελώς ή άσχετα με υποχρέωση καταβολής φόρου, δασμού, τέλους ή άλλου δικαιώματος του δημοσίου»]. Περαιτέρω, στην παρ. 1 του άρθρου 63 του πιο πάνω ΚΔΔ ορίζεται ότι «Με την επιφύλαξη όσων ορίζονται σε ειδικές διατάξεις του Κώδικα, οι εκτελεστές ατομικές διοικητικές πράξεις ή παραλείψεις, από τις οποίες δημιουργούνται κατά νόμο διοικητικές διαφορές ουσίας, υπόκεινται σε προσφυγή» [βλ. αντίστοιχες διατάξεις του άρθρου 73 ΚΦΔ]. Τέλος, στο άρθρο 6 του ΚΔΔ, όπως η παρ. 2 αυτού αντικαταστάθηκε με την παρ. 1 του άρθρου 13 του ν. 3900/2010 (Α΄ 213), η οποία, σύμφωνα με την παρ. 4 του ίδιου άρθρου, καταλαμβάνει και τις υποθέσεις που ήταν εκκρεμείς κατά την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού, ήτοι την 1.1.2011 (βλ. άρθρο 70 ν. 3900/2010), «1. Η, σε πρώτο βαθμό, εκδίκαση των διοικητικών διαφορών ουσίας ανήκει στο τριμελές πρωτοδικείο. 2. Κατ΄ εξαίρεση, η εκδίκαση: α) … β) των φορολογικών και τελωνειακών εν γένει διαφορών, των οποίων το αντικείμενο υπερβαίνει το ποσό των εκατόν πενήντα χιλιάδων ευρώ, ανήκει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό στο εφετείο, γ) των χρηματικών διαφορών, των οποίων το αντικείμενο δεν υπερβαίνει το ποσό των είκοσι χιλιάδων ευρώ, ανήκει στο μονομελές πρωτοδικείο, δ) …», στην δε παρ. 1 του άρθρου 7 του ίδιου κώδικα ορίζεται ότι «Αρμόδιο στον πρώτο, ή πρώτο και τελευταίο, βαθμό είναι το δικαστήριο στην περιφέρεια του οποίου εδρεύει η αρχή από πράξη, παράλειψη ή υλική ενέργεια οργάνου της οποίας δημιουργήθηκε η διαφορά. Η αρμοδιότητα αυτή διατηρείται και στις περιπτώσεις που, κατά των πράξεων ή παραλείψεων τούτων, ασκείται οποιαδήποτε διοικητική προσφυγή» [βλ. αντίστοιχες διατάξεις της παρ. 1 του άρθρου 8 ΚΦΔ].
Το προσβαλλόμενο έγγραφο του Δημάρχου… αφορά ειδικώς και μόνο τέσσερις κατονομαζόμενους υπόχρεους «πελάτες μέσης τάσης» στο χώρο του αεροδρομίου «…», μεταξύ των οποίων και η αιτούσα, αναφέρει δε αναλυτικά τα τετραγωνικά μέτρα, βάσει των οποίων θα καθορισθεί (ατομικώς) η οικεία υποχρέωσή τους. Με το περιεχόμενο αυτό, το εν λόγω έγγραφο, έστω και αν, όπως υποστηρίζει η αιτούσα, αφορά τέλη που δεν είχαν επιβληθεί από το 2001, αφορά δε, κατ' αυτήν, «αόριστο αριθμό προσώπων», δεν αποτελεί ούτε ενσωματώνει κανονιστική απόφαση, με την οποία, όπως αυτή αβασίμως ισχυρίζεται, προκειμένου να υποστηρίξει την άποψη περί αρμοδιότητας του Συμβουλίου της Επικρατείας επί της υποθέσεως, αναστέλλεται ουσιαστικός νόμος (ο ν. 2338/1995 που κύρωσε τη σύμβαση ανάπτυξης του αερολιμένα «…», αποκλείοντας, κατά την αιτούσα, την παροχή υπηρεσιών καθαριότητας και φωτισμού στον χώρο του αερολιμένα από άλλον πλην αυτής καθώς και την επιβολή σε βάρος της των οικείων τελών). Εν όψει, συνεπώς, του ατομικού χαρακτήρα του προσβαλλόμενου εγγράφου, η αμφισβήτηση της νομιμότητάς του δημιουργεί διοικητική διαφορά ουσίας (πρβλ. ΣτΕ 3712/2005, 1368/2010 7μ.). Επομένως, λαμβανομένου υπόψη του ότι ναι μεν από το προσβαλλόμενο έγγραφο καθεαυτό δεν προκύπτει το χρηματικό αντικείμενο της διαφοράς, πλην από τα λοιπά στοιχεία του φακέλου που απέστειλε ο καθ' ου Δήμος … στο Δικαστήριο, προκύπτει ότι η αιτούσα έχει ασκήσει ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών την από 29.4.2010 προσφυγή, συμπροσβάλλοντας και το ήδη προσβαλλόμενο …/29.3.2010 έγγραφο, κατά της χρέωσής της, για διάστημα ενός μηνός (1.3.2010 μέχρι 1.4.2010), με τα τέλη καθαριότητας και φωτισμού που ανέρχονται σε 273.066,42 ευρώ, το κρινόμενο ένδικο βοήθημα, πρέπει να παραπεμφθεί για να δικασθεί ως προσφυγή στο ήδη αρμόδιο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών σύμφωνα με το άρθρο 34 παρ. 1 του ν. 1968/1991 (Α΄ 150) σε συνδυασμό με τα άρθρα 6 και 7 παρ. 1 του ΚΔΔ και το άρθρο μόνο περ. Β΄ αριθ. 1 του π.δ. 404/1978 (Α΄ 83). Το δικαστήριο αυτό είναι αρμόδιο να κρίνει και για την εκτελεστότητα του προσβαλλόμενου εγγράφου και εν γένει για το παραδεκτό και βάσιμο της προσφυγής.
(Παραπέμπει την υπόθεση στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών κατά το αιτιολογικό)
