(ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2005 - ÔÅÕ×ÏÓ 30)
Αριθμός απόφασης: 3/2005
Τμήμα: ΑΠ Ολομέλεια
Πρόεδρος: Γεώργιος Κάπος,
Εισηγητής: Δημήτριος Λινός
Ερμηνεύει λανθασμένα το νόμο η κρίση του Εφετείου ότι το ζημιογόνο αυτοκίνητο ήταν ανασφάλιστο, ενώ δεν δέχεται ότι έλαβε χώρα γνωστοποίηση στον αντισυμβαλλόμενο ή τον ασφαλισμένο της σύμβασης με την οποία ακυρωνόταν η ασφαλιστική σύμβαση. Λανθασμένη επίσης είναι η ερμηνεία του άρθρου 3 π.δ. 314/1993 εκ μέρους του Εφετείου, με βάση την οποία έκανε δεκτό ότι το Επικουρικό Κεφάλαιο δεν μπορούσε να ισχυρισθεί στα πλαίσια της μεταξύ αυτού και του τρίτου παθόντος δίκης ότι το αυτοκίνητο ήταν ασφαλισμένο κατά το χρόνο του ζημιογόνου γεγονότος.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ως ανασφάλιστο θεωρείται το ζημιογόνο αυτοκίνητο α) όταν δεν έχει συναφθεί γι’ αυτό ποτέ κατά το παρελθόν σύμβαση ασφαλίσεως ή β) όταν αυτή έληξε και δεν ανανεώθηκε ή λύθηκε ή ακυρώθηκε ή ανεστάλη είτε μονομερώς με καταγγελία του ασφαλιστή ή του ασφαλισμένου είτε με κοινή συμφωνία αυτών. Στη δεύτερη περίπτωση, για να θεωρηθεί ανασφάλιστο το ζημιογόνο αυτοκίνητο, πρέπει να έχει χωρήσει γνωστοποίηση από τον ασφαλιστή προς τον αντισυμβαλλόμενο ή τον ασφαλισμένο της λήξεως, λύσεως, ακυρώσεως ή αναστολής της ασφαλιστικής σύμβασης και να έχει παρέλθει διάστημα 16 ημερών από τη γνωστοποίηση αυτή, διότι μόνον εφόσον συντρέξουν και οι δύο αυτές προϋποθέσεις ο ασφαλιστής μπορεί να αντιτάξει κατά του τρίτου παθόντος τη λήξη, λύση κ.λπ. και κατά συνέπεια αυτός δεν έχει αξίωση για αποζημίωση κατά του ασφαλιστή και το ζημιογόνο αυτοκίνητο θεωρείται ανασφάλιστο. Η γνωστοποίηση, που γίνεται με έγγραφη επιστολή στην κατοικία ή τη διαμονή του αντισυμβαλλομένου ή του ασφαλισμένου, απαιτείται και αν ακόμη η ακύρωση της ασφαλιστικής σύμβασης έγινε με μεταγενέστερη κοινή συμφωνία ασφαλιστή και αντισυμβαλλομένου ή ασφαλισμένου. Ο παθών τρίτος για να θεμελιώσει την αξίωσή του για αποζημίωση κατά του Επικουρικού Κεφαλαίου αρκεί να επικαλεσθεί, εκτός των άλλων αναγκαίων πραγματικών περιστατικών, ότι το προκαλέσαν τη ζημία αυτοκίνητο κατά το χρόνο του ατυχήματος ήταν ανασφάλιστο. Το εναγόμενο Επικουρικό Κεφάλαιο έχει το δικαίωμα να αποδείξει ανταποδεικτικώς ότι το εν λόγω αυτοκίνητο καλυπτόταν από ασφαλιστική σύμβαση, οπότε ο ενάγων παθών τρίτος έχει το δικαίωμα να προβάλει τον αυτοτελή ισχυρισμό ότι η επικαλούμενη από το εναγόμενο επικουρικό κεφάλαιο σύμβαση ασφαλίσεως έληξε, λύθηκε κ.λπ., και έγινε η γνωστοποίηση αυτής με τον προαναφερθέντα τύπο και το ατύχημα συνέβη μετά παρέλευση 16 ημερών από τη γνωστοποίηση αυτή. Επιπλέον, αν ο παθών επικαλεσθεί ότι το ζημιογόνο αυτοκίνητο ήταν ανασφάλιστο και το Επικουρικό Κεφάλαιο δεν αποδείξει ανταποδεικτικώς ότι ήταν ασφαλισμένο ή εάν το τελευταίο αποδείξει μεν ότι είχε συναφθεί για το αυτοκίνητο σύμβαση ασφαλίσεως, αλλά ο παθών ισχυρισθεί και αποδείξει ότι η σύμβαση αυτή έληξε, λύθηκε κ.λπ., τότε το Επικουρικό Κεφάλαιο έχει την υποχρέωση να αποζημιώσει αμέσως τον παθόντα. Εάν εκ των υστέρων αποκαλυφθεί ότι το ζημιογόνο αυτοκίνητο καλυπτόταν κατά το χρόνο του ατυχήματος από ισχύουσα ασφαλιστική σύμβαση, τότε το Επικουρικό Κεφάλαιο δεν έχει το δικαίωμα να στραφεί κατά του παθόντος και να ζητήσει την επιστροφή, κατά τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού, του ποσού της αποζημίωσης που του κατέβαλε, αλλά έχει αξίωση για επιστροφή της καταβληθείσας αποζημίωσης μόνο κατά του ασφαλιστή (δυνάμει των άρθρων 2 και 3 του π.δ. 314/1993). Στην προκειμένη περίπτωση το Εφετείο δέχθηκε α) ότι το ζημιογόνο αυτοκίνητο ήταν ανασφάλιστο, αφού είχε ακυρωθεί η μεταξύ του ασφαλισμένου και του ασφαλιστή σύμβαση με κοινή σύμβασή τους, χωρίς να δέχεται ότι έγινε γνωστοποίηση από τον ασφαλιστή στον αντισυμβαλλόμενο, στερώντας επομένως από την ασφαλιστική εταιρία την ένσταση ότι η σχετική ασφαλιστική σύμβαση έληξε και β) ότι, ανεξαιρέτως του ότι η σύμβαση ασφαλίσεως είχε ακυρωθεί, ο οδηγός και ο ιδιοκτήτης του ζημιογόνου αυτοκινήτου δήλωσαν στην Αστυνομία ότι αυτό ήταν ανασφάλιστο και, επομένως, κατά συνέπεια, ο αναιρεσίβλητος τρίτος παθών, έχοντας λόγο να πιστεύει ότι το ζημιογόνο αυτοκίνητο ήταν ανασφάλιστο, ευλόγως έστρεψε την αγωγή του κατά του αναιρεσείοντος Επικουρικού Κεφαλαίου, το οποίο δεν επιτρέπεται κατά τη γνώμη του Εφετείου να επικαλεσθεί ότι υπάρχει σύμβαση ασφαλίσεως και να επικαλεσθεί επομένως ότι γι’ αυτό δεν ευθύνεται σε αποζημίωση. Δέχθηκε ακόμη το Εφετείο ότι η ευθύνη για την αποζημίωση των παθόντων στην περίπτωση αυτή βαρύνει κατ’ αρχήν το Επικουρικό Κεφάλαιο, το οποίο ικανοποιεί τα συμφέροντα των παθόντων και στη συνέχεια μεταφέρει τη λύση του ζητήματος αν το αυτοκίνητο ήταν ασφαλισμένο ή ανασφάλιστο σε δίκη μεταξύ αυτού και του ασφαλιστή. Με αυτές τις παραδοχές επιδίκασε στον αναιρεσίβλητο τρίτο παθόντα και σε βάρος του αναιρεσείοντος Επικουρικού Κεφαλαίου την αποζημίωση και τη χρηματική αποζημίωση που ζητούσε. Έτσι κρίνοντας το δικαστήριο παραβίασε ευθέως την ουσιαστικού δικαίου διάταξη του άρθρου 3 π.δ. 314/1993.
