(ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009 - ÔÅÕ×ÏÓ 54)
Αριθμός απόφασης: 1971/2008
Τμήμα: Τμήμα Ζ΄(Ποιν.) ΑΠ
Πρόεδρος: -
Εισηγητής: Θ. Γκοΐνη
Απάτη σε βαθμό κακουργήματος, στοιχεία του εγκλήματος.
Άρθρα: 386 παρ. 1 και 3 ΠΚ, 1 παρ. 11 ν. 2408/1996, 14 παρ. 4 ν. 2721/1999
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Από τις διατάξεις του άρθρου 386 παρ. 1 και 3 του ΠΚ, όπως η παρ. 3 αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 παρ. 11 του Ν. 2408/1996, προκύπτει ότι για τη θεμελίωση του εγκλήματος της απάτης σε βαθμό κακουργήματος, απαιτείται η προς το σκοπό παρανόμου οφέλους εν γνώσει παράσταση από το δράστη ψευδών γεγονότων ως αληθινών ή αθέμιτη απόκρυψη ή παρασιώπηση αληθινών γεγονότων, εξαιτίας των οποίων παραπλανάται άλλος και πείθεται να προβεί σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή, από την οποία, ως άμεσο αποτέλεσμα, χωρίς δηλαδή την παρεμβολή αυτόνομης πράξεως τρίτου, επέρχεται βλάβη (ζημία) στην περιουσία του παραπλανώμενου ή τρίτου, ασχέτως αν επιτεύχθηκε ο σκοπός του παράνομου περιουσιακού οφέλους και, περαιτέρω, ο υπαίτιος να διαπράττει απάτες κατ΄ επάγγελμα ή κατά συνήθεια, μετά δε την αντικατάσταση της παρ. 3 από το άρθρο 14 παρ. 4 του Ν. 2721/1999, απαιτείται, επιπροσθέτως, το συνολικό όφελος που επιδίωξε ο δράστης ή τη συνολική ζημία που προξενήθηκε στον παθόντα να υπερβαίνουν το ποσό των 5.000.000 δραχμών (15.000 €). Το πρόσωπο που παραπλανήθηκε δεν απαιτείται να είναι το ίδιο με εκείνο που περιουσιακώς βλάπτεται, αρκεί να μπορεί από τον νόμο ή από τα πράγματα να επιχειρήσει την επιζήμια για τον βλαπτόμενο πράξη, παράλειψη ή ανοχή, το δε περιουσιακό όφελος που επιδίωξε ο δράστης πρέπει να προέρχεται από την περιουσία του βλαπτόμενου στη διάθεση της οποίας προέβη ο παραπλανηθείς, έτσι ώστε αυτό να αποτελεί την ανάστροφη όψη της περιουσιακής βλάβης, με την οποία αυτό δεν ταυτίζεται απαραιτήτως κατά ποσόν και ποιόν. Πρέπει, δηλαδή, ανάμεσα στη βλάβη της ξένης περιουσίας και στο όφελος που επιδιώκει ο δράστης να υπάρχει υλική αντιστοιχία ή υλική ταυτότητα, από την οποία (υλική αντιστοιχία) προκύπτει φανερά ο χαρακτήρας του εγκλήματος της απάτης, ως εγκλήματος περιουσιακής μεταθέσεως (μετατοπίσεως). Εξάλλου, εσφαλμένη εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως, ιδρύουσα τον από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε΄του ΚΠοινΔ λόγο αναιρέσεως, υπάρχει και στην περίπτωση κατά την οποία το δικαστήριο δεν υπάγει σωστά τα πραγματικά περιστατικά που δέχθηκε ότι αποδείχθηκαν στη διάταξη που εφαρμόστηκε.
