(ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2007 - ÔÅÕ×ÏÓ 44)
Αριθμός απόφασης: 211/2007
Τμήμα: Άρειος Πάγος: Α2 Πολιτικό Τμήμα
Πρόεδρος: Γ. Χλαμπουτάκης
Εισηγητής: Α. Κουτρουμάνος
Παραγραφή. Διακοπή με την έγερση αγωγής. Πότε θεωρείται σαν να μη διακόπηκε από την έγερση της αγωγής. Έγερση νέας αγωγής. Πότε θεωρείται ότι η παραγραφή έχει διακοπεί με την προηγούμενη αγωγή. Δεδικασμένο το οποίο παράγεται από την απόφαση που απέρριψε την πρώτη αγωγή.
Άρθρα: 263 ΑΚ, 321, 322 παρ. 1 και 324 ΚΠολΔ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Κατά το άρθρο 263 ΑΚ «Κάθε παραγραφή που διακόπηκε με την έγερση της αγωγής θεωρείται σαν να μην διακόπηκε, αν ο ενάγων παραιτηθεί από την αγωγή ή η αγωγή απορριφθεί για λόγους μη ουσιαστικούς. Αν ο δικαιούχος εγείρει και πάλι την αγωγή μέσα σε έξι μήνες, η παραγραφή θεωρείται ότι έχει διακοπεί με την προηγούμενη αγωγή». Εξάλλου, από τις διατάξεις των άρθρων 321, 322 παρ. 1 και 324 ΚΠολΔ προκύπτει ότι, σε περίπτωση απορρίψεως της αγωγής ως αόριστης, είτε λόγω νομικής αοριστίας είτε λόγω ποσοτικής τοιαύτης, το δεδικασμένο περιορίζεται στην καταγνωσθείσα έννομη συνέπεια της απορρίψεως λόγω αοριστίας που διέγνωσε η απόφαση, με συνέπεια την απόρριψη της νέας αγωγής ως απαράδεκτης λόγω δεδικασμένου, αν το ίδιο αίτημα υποβάλλεται με τις ίδιες ελλείψεις. Αντιθέτως, αν το αίτημα αυτό υποβάλλεται χωρίς ελλείψεις, δεν καλύπτεται από το δεδικασμένο, αφου η συμπληρωμένη νέα ιστορική αιτία είναι διαφορετική.
ΣΗΜ.: Σε άλλο σημείο των αιτιολογιών αυτής της απόφασης διευκρινίζεται ότι η απόφαση με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή για δικονομικό λόγο (τυπικό) όπως είναι η αοριστία, παράγει δεδικασμένο μόνο ως προς το δικονομικό ζήτημα της αοριστίας που κρίθηκε και όχι και ως προς το ουσιαστικό δικαίωμα που κατήχθη στη δίκη με τη αγωγή αυτή. Με το δεδομένο δε ότι στην κρινόμενη υπόθεση και στις δύο αγωγές το αίτημα ήταν το ίδιο, δηλ. η καταβολή εργολαβικού ανταλλάγματος του ίδιου ύψους, το ότι με την πρώτη αγωγή ο ενάγων ζητούσε να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι σε ολόκληρο ο καθένας να του καταβάλουν το ίδιο ποσό, ενώ με τη (νέα) αγωγή ζητεί να του καταβάλουν το αυτό ποσό, κατά το λόγο της κληρονομικής τους μερίδος, όπως του υποδείχθηκε με την απόφαση (που απέρριψε την αγωγή ως αόριστη), δεν μπορεί, κατά τη δημοσιευμένη απόφαση, να θεωρηθεί ότι ζητείται διαφορετική προστασία, αφού τόσο στην πρώτη αγωγή, όσο και στην κρινόμενη δεύτερη αγωγή η αξίωση είναι η ίδια διαφοροποιούμενη μόνο ως προς τον τρόπο καταβολής αυτής και το ποσό (μικρότερο) από τους κληρονόμους του αρχικά υποχρέου. Επομένως, εφόσον προ της παρόδου εξαμήνου από τη δημοσίευση της απόφασης που απέρριψε την πρώτη αγωγή ασκήθηκε η (κρινόμενη) δεύτερη αγωγή, η οποία έχει την ίδια ιστορική και νομική αιτία με την πρώτη αγωγή, θεωρείται ότι διακόπηκε η παραγραφή με την πρώτη αγωγή.
