(ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 - ÔÅÕ×ÏÓ 73)
Αριθμός απόφασης: ΑΠ 126/2012
Τμήμα: B1΄ Πολιτικό Τμήμα
Πρόεδρος: Η. Γιαννακάκης
Εισηγητής: Β. Κριτσωτάκη
Άκυρη απόλυση εργαζομένου του Δημοσίου. Η αγωγή αναγνώρισης της ακυρότητας της απόλυσης και καταβολής αποζημίωσης λόγω απόλυσης πρέπει να επιδοθεί, επί ποινή ακυρότητας, τόσο στον Υπουργό Οικονομικών όσο και στο αρμόδιο όργανο. Η υποχρέωση αυτή δεν παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, ούτε αντίκειται στο Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ.
Άρθρο: 9 π.δ. 219/1991
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
[…] «[Κ]ατά το άρθρο 5 του "Κώδικος Νόμων περί δικών του Δημοσίου" (Διάταγμα 26.6/10.7.1944) […]. Από τις διατάξεις αυτές συνάγεται ότι, για να είναι έγκυρη η επίδοση προς το Δημόσιο του σχετικού δικογράφου, πρέπει να γίνει, με ποινή απαραδέκτου στις δίκες του ΚΕΔΕ, ακυρότητας δε στις λοιπές, τόσο στον Υπουργό Οικονομικών, όσο και στο αρμόδιο όργανο και τούτο για μεγαλύτερη εξασφάλιση των συμφερόντων του Δημοσίου. Σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή αν δεν επιδοθεί το δικόγραφο και στον Υπουργό Οικονομικών, η επίδοση δεν έχει ολοκληρωθεί και δεν παράγει έννομες συνέπειες, με αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως βλάβης του Δημοσίου, να επέρχεται απαράδεκτο ή ακυρότητα, η οποία εξετάζεται αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο (Ολομ.ΑΠ 34/1988, ΑΕΔ 27/2004). Οι διατάξεις αυτές δεν παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας και δεν αντίκεινται στα άρθρα 25 § 1 του Συντάγματος, 6 § 1, 8 § 2, 9 § 2 και 10 § 2 της ΕΣΔΑ (βλ. ΑΕΔ 27/2004, ΑΠ 1058/2009). Κατ` ακολουθίαν, το Εφετείο το οποίο με την προσβαλλόμενη απόφασή του απέρριψε κατ` ουσίαν την έφεση που είχε ασκήσει η αναιρεσείουσα κατά της υπ` αριθμ. 1425/2008 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία είχαν απορριφθεί οι από 31.5.2007 και 6.7.2007 αγωγές της αναιρεσείουσας για αναγνώριση της ακυρότητας απολύσεως αυτής και καταβολής αποζημιώσεως λόγω απολύσεως, ως απαράδεκτες, λόγω μη κοινοποιήσεως αυτών και στον Υπουργό Οικονομικών εντός της προβλεπόμενης από το νόμο νόμιμης προθεσμίας για την άσκησή τους, με την αιτιολογία ότι, εφόσον καμία από τις ένδικες αγωγές δεν επιδόθηκε στον Υπουργό Οικονομικών μέχρι τη συζήτηση στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο (23.1.2008), όπως απαιτείται για το έγκυρο αυτών σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 1 και 2 του ν. 3198/1955, οι επιδόσεις αυτών που έγιναν μόνο στον Υπουργό Εξωτερικών είναι άκυρες. Έτσι, αφού η επίδοση των δικογράφων των κρινόμενων αγωγών δεν έγινε εγκύρως και νόμιμα στο αναιρεσίβλητο Ελληνικό Δημόσιο, με επίδοση στον Υπουργό Οικονομικών, δεν επήλθε διακοπή των προβλεπομένων από το άρθρο 6 παρ. 1 και 2 του ν. 3198/1955 προθεσμιών, ακόμη και με την εκδοχή ότι οι προθεσμίες αυτές ανεστάλησαν μέχρι τον Απρίλιο του 2007, όπως εκθέτει η ενάγουσα στην αγωγή της, γιατί απετράπη να ασκήσει τα σχετικά δικαιώματά της δολίως. Συνεπώς το δικαίωμα της αναιρεσείουσας για αναγνώριση της ακυρότητας της ένδικης καταγγελίας και καταβολής αποζημιώσεως αποσβέστηκε λόγω παρελεύσεως της προβλεπόμενης από τις ως άνω διατάξεις τρίμηνης και εξάμηνης προθεσμίας αντίστοιχα. Με την κρίση του αυτή το Εφετείο ορθά έκρινε ότι οι ως άνω διατάξεις δεν αντίκεινται στο Σύνταγμα και στις διατάξεις της ΕΣΔΑ, εφαρμόζοντας αυτές, και δεν κήρυξε παρά το νόμο ακυρότητα, έκπτωση από δικαίωμα ή απαράδεκτο και ο πρώτος λόγος της αιτήσεως αναιρέσεως από τους αριθμούς 1 και 14 του άρθρου 559 του Κ.Πολ.Δ. είναι αβάσιμος και πρέπει να απορριφθεί» […].
Συναφής νομολογία: Για το ότι η υποχρέωση επίδοσης στον Υπουργό Οικονομικών αφορά όχι μόνο το εισαγωγικό δικόγραφο μιας δίκης αλλά και κάθε διαδικαστικό έγγραφο της δίκης, όταν αυτό επιβάλλεται να επιδοθεί και στο Δημόσιο, βλ. ΑΠ 15/2010 ΕλλΔνη 2011, 451 = ΕΠολΔ 2011, 381 με σημ. Κατηφόρη.) Για το ότι η επίδοση κλήσης για συζήτηση στον νομικό παραστάτη του Υπουργού Οικονομικών, ως αντίκλητό του, και όχι στον Υπουργό προς τον οποίο απευθύνεται δεν είναι έγκυρη βλ. ΑΠ 498/2011 αδημ. Για το ότι η ανακοπή κατά του πρωτοκόλλου καθορισμού αποζημίωσης για αυθαίρετη χρήση δημόσιου κτήματος απαιτείται να επιδοθεί στον προϊστάμενο της κτηματικής υπηρεσίας που εξέδωσε το πρωτόκολλο και όχι στον Υπουργό Οικονομικών βλ. ΑΠ 1312/2011 αδημ.· ΑΠ 955/2009 αδημ.· ΑΠ 57/2007 Δ 2007, 580 με παρατ. Μπέη.
