(ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 - ÔÅÕ×ÏÓ 73)
Αριθμός απόφασης: ΣτΕ: 4643/2011
Τμήμα: Τμ. Ε΄
Πρόεδρος: Αγγ. Θεοφιλοπούλου, Σύμβουλος
Εισηγητής: Ν. Ρόζος, Σύμβουλος
Υποχρέωση της Διοίκησης να κρίνει εκ νέου τις προϋποθέσεις έκδοσης διοικητικής πράξης και ΕΣΔΑ.
Άρθρα: 46 παρ. 1 ΕΣΔΑ, 1 ΠΠΠ της ΕΣΔΑ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Κατά γενική αρχή του Διοικητικού Δικαίου, όταν μία διοικητική πράξη έχει προσβληθεί ανεπιτυχώς ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων ή του Συμβουλίου της Επικρατείας, η Διοίκηση δεν έχει, κατ' αρχήν, υποχρέωση να κρίνει εκ νέου, ύστερα από αίτηση ενδιαφερομένου, εάν συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις για την έκδοσή της, και μάλιστα χωρίς την προσκομιδή νέων στοιχείων περί αυτών, εκτός εάν ο νόμος ορίζει το αντίθετο (πρβλ. ΣτΕ Ολ. 2176/2004). Περίπτωση δε τέτοιας δεσμεύσεως της Διοικήσεως, κατά το ανωτέρω άρθρο 46 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, να κρίνει εκ νέου, υφίσταται εάν, ύστερα από την κατά τα ανωτέρω ανεπιτυχή προσβολή της διοικητικής πράξεως κριθεί με απόφαση του ΕΔΔΑ ότι εκδόθηκε αυτή κατά παράβαση των διατάξεων της ΕΣΔΑ (πρβλ. ΣτΕ 116/2008).
Εν προκειμένω η αιτούσα, φερόμενη ως ιδιοκτήτρια εκτάσεως στη θέση … του Δήμου … του Νομού …, άσκησε ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας αίτηση περί ακυρώσεως της …/10.10.1994 αποφάσεως του Νομάρχη …, με την οποία κηρύχθηκε αναδασωτέα μείζων έκταση στην αυτή περιοχή, που περιελάμβανε και εκείνη της αιτούσας. Η αίτηση αυτή απορρίφθηκε με την 1970/2000 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ως απαράδεκτη, με την αιτιολογία ότι η προαναφερόμενη νομαρχιακή απόφαση εστερείτο εκτελεστού χαρακτήρα ως βεβαιωτική της …/13.9.1934 αποφάσεως του Υπουργού Γεωργίας (ΦΕΚ 133 Β΄), που ως ουδέποτε καταργηθείσα διατηρεί πλήρως την ισχύ της και με την οποία είχε κηρυχθεί αναδασωτέα περιοχή του λεκανοπεδίου …, περιλαμβάνουσα και την προαναφερόμενη μείζονα έκταση. Κατά της αυτής νομαρχιακής αποφάσεως άσκησαν, επίσης, αιτήσεις ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας και άλλοι, φερόμενοι ως ιδιοκτήτες ακινήτων εντός της εκτάσεως την οποία η απόφαση αυτή αφορούσε, και οι οποίες απορρίφθηκαν με αποφάσεις του ανωτέρω δικαστηρίου με την αυτή αιτιολογία. Ορισμένοι από αυτούς προσέφυγαν ενώπιον του ΕΔΔΑ ισχυριζόμενοι ότι παραβιάστηκε, εν προκειμένω, το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ περί προστασίας της ιδιοκτησίας. Με την από 10.7.2003 απόφασή του (Παπασταύρου και λοιποί κατά Ελλάδας) το ΕΔΔΑ, αφού παρέθεσε διάφορα μεταγενέστερα του 1934 αλλά και της εκδόσεως της ανωτέρω νομαρχιακής αποφάσεως έγγραφα και αποφάσεις των δασικών αρχών, κατά τις οποίες ουδέποτε το σύνολο ή μέρος της επίδικης εκτάσεως υπήρξε δάσος, έκανε δεκτή την προσφυγή τους με την εξής αιτιολογία: «37. Το Δικαστήριο σημειώνει ότι η απόφαση του Νομάρχη της 10ης Οκτωβρίου 1994 βασίσθηκε πάνω στην απόφαση …/1934 του Υπουργού Γεωργίας. Κατά τη γνώμη του Δικαστηρίου, οι αρχές θα έσφαλλαν εάν διέτασσαν ένα τέτοιο σοβαρό μέτρο που επηρεάζει την θέση των προσφευγόντων και την θέση ενός ορισμένου αριθμού άλλων προσώπων τα οποία ισχυρίζονται ότι έχουν δικαίωμα ιδιοκτησίας πάνω σε μία ευρύτερη περιοχή χωρίς μία νέα επανεκτίμηση της κατάστασης, όπως αυτή απεικονίζεται στην απόφαση …/1934. Όμως, το Συμβούλιο Επικρατείας απέρριψε την αίτηση των προσφευγόντων με μόνο λόγο ότι η απόφαση του Νομάρχη δεν αποτελούσε εκτελεστική πράξη διότι αυτή απλώς επιβεβαίωσε την απόφαση που εκδόθηκε το 1934 από τον Υπουργό Γεωργίας. Ένας τέτοιος τρόπος πορείας σε μία τόσο περίπλοκη κατάσταση στην οποία οποιαδήποτε διοικητική απόφαση μπορεί να έχει αρκετά βαρύνουσα σημασία για τις ιδιοκτησίες ενός μεγάλου αριθμού προσώπων δεν μπορεί να θεωρηθεί επίδειξη σεβασμού προς το δικαίωμα το οποίο διαφυλάσσεται με ευλάβεια στο Άρθρο 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου και δεν παρέχει επαρκή προστασία προς εκείνους οι οποίοι καλή τη πίστει νέμονται ένα ακίνητο ή είναι κύριοι αυτού, όπως συμβαίνει με τους προσφεύγοντες, λαμβάνοντας ιδιαιτέρως υπ' όψιν ότι δεν υπάρχει δυνατότητα αποζημιώσεως βάσει του Ελληνικού Δικαίου. 38. Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η κατάσταση για την οποία παραπονούνται οι προσφεύγοντες εμπίπτει στην πρώτη πρόταση της πρώτης παραγράφου του Άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου και ότι δεν υπήρξε καθόλου επίτευξη εύλογης ισορροπίας μεταξύ του δημοσίου συμφέροντος και των όρων προστασίας των δικαιωμάτων των προσφευγόντων. 39. Για τον λόγο αυτό, υπήρξε παράβαση του Άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου». Μετά την έκδοση της αποφάσεως αυτής η αιτούσα υπέβαλε την αίτησή της προς τον Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας Αττικής. Με αυτήν, αφού παρέθετε λεπτομερώς τα ακίνητα των οποίων ισχυριζόταν ότι είναι κυρία, και μάλιστα με αναφορά σε τοπογραφικά διαγράμματα, επεκαλείτο την ανωτέρω απόφαση του ΕΔΔΑ και ζητούσε την ανάκληση της προαναφερόμενης νομαρχιακής αποφάσεως, καθ' ερμηνεία της δε την εκ νέου έρευνα του ζητήματος εάν η επίδικη έκταση είχε, εν όλω η εν μέρει δασική μορφή. Η αίτηση αυτή απορρίφθηκε σιωπηρώς από τη Διοίκηση, όπως αναφέρεται παραπάνω. Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, η Διοίκηση, κατά τα αναφερόμενα παραπάνω, όφειλε να κρίνει εκ νέου εάν συνέτρεχαν, ως προς τις εκτάσεις των οποίων φέρεται ότι είναι κυρία η αιτούσα, οι προϋποθέσεις εκδόσεως της …/10.10.1994 νομαρχιακής αποφάσεως. Για τον λόγο, επομένως, αυτόν, που βασίμως προβάλλεται, πρέπει να γίνει δεκτή η κρινόμενη αίτηση, να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη παράλειψη και να αναπεμφθεί η υπόθεση στη Διοίκηση προκειμένου αυτή να προβεί στην ανωτέρω κρίση.
(Δέχεται την αίτηση ακύρωσης)
