ΠΕΡΙΛΗΨΗ
5. Επειδή, η, κατά τις διατάξεις του άρθρου 4 αρ. 3 του ν. 581/1943, συνεισφορά υπέρ του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Υπαλλήλων Φαρμακευτικών Εργασιών» (Τ.Ε.Α.Υ.Φ.Ε.) υπολογίζεται, μέχρι την έναρξη ισχύος του άρθρου 63 του ν. 2519/1997, «επί της τιμής της ισχυούσης κρατικής διατιμήσεως πάσης χονδρικής πωλήσεως ειδικοτήτων». Επομένως, οι διατάξεις αυτές παραπέμπουν στις εκάστοτε ισχύουσες αγορανομικές διατάξεις για την εξεύρεση της χονδρικήςτιμής ως βάσεως υπολογισμού της εισφοράς, οι δε εφαρμοστέες, στην προκειμένη περίπτωση, σχετικές αγορανομικές διατάξεις (14/1989 και 19/1992), κατά το γράμμα τους, ορίζουν ότι στην ανωτάτη χονδρική τιμή των φαρμάκων, που καθορίζεται με το δελτίο τιμών του Υπουργείου Εμπορίου (ήδη Αναπτύξεως), περιλαμβάνονται και οι «υποχρεωτικές εκπτώσεις», όπως είναι το φαρμακεμπορικό κέρδος. Συνεπώς, στη βάση υπολογισμού της επίδικης εισφοράς πρέπει, κατά τις ως άνω διατάξεις, που είναι, εν πάση περιπτώσει, στενώς ερμηνευτέες, ως αναφερόμενες στον καθορισμό της βάσεως πόρου ασφαλιστικού οργανισμού, να θεωρηθεί ότι περιλαμβάνεται και το ως υποχρεωτική έκπτωση παρεχόμενο φαρμακεμπορικό κέρδος (αντίθ. μειοψ.).
6. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, κατά τα εκτιθέμενα στην προσβαλλόμενη απόφαση, η αναιρεσίβλητη εταιρεία ζήτησε με αγωγή της ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών να αναγνωρισθεί ότι το αναιρεσείον Ταμείο οφείλει να της επιστρέψει το ποσό των 9.806.070 δραχμών, κατά το οποίο το Ταμείο τούτο κατέστη πλουσιότερο αδικαιολογήτως εις βάρος της περιουσίας της, λόγω του μη νομίμου υπολογισμού της εισφοράς του άρθρου 4 αρ. 3 του ν. 581/1943, την οποία κατέβαλε κατά το χρονικό διάστημα των ετών 1990 έως 1994, επί τιμής χονδρικής πωλήσεως, περιλαμβάνουσας και το παρεχόμενο ως υποχρεωτική έκπτωση φαρμακεμπορικό κέρδος. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο απέρριψε την αγωγή, έφεση δε της αναιρεσίβλητης εταιρείας έγινε δεκτή με την προσβαλλόμενη απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, το οποίο έκρινε ότι στην ανώτατη χονδρική τιμή πωλήσεως των φαρμάκων, επί της οποίας υπολογίζεται η ένδικη εισφορά, δεν περιλαμβάνεται το φαρμακεμπορικό κέρδος, αφού, με τη θέσπιση της εισφοράς αυτής ως πόρου του αναιρεσείοντος Ταμείου, δεν αποσκοπήθηκε ο υπολογισμός της επί ποσού μεγαλύτερου από εκείνο, το οποίο εισπράττει πράγματι ως τίμημα της πωλήσεως ο βαρυνόμενος με αυτήν και ότι, για τον λόγο αυτόν, το ήδη αναιρεσείον Ταμείο πρέπει, κατά το αναγνωριστικό αίτημα της αγωγής, να επιστρέψει στην αναιρεσίβλητη εταιρεία το ποσό των 9.806.070 δραχμών ως διαφορά της εισφοράς του άρθρου 4 αρ. 3 του ν. 581/1943 του προαναφερομένου χρονικού διαστήματος, που αχρεωστήτως είχε καταβληθεί λόγω του μη νομίμου υπολογισμού της. Η κρίση αυτή του Διοικητικού Εφετείου δεν είναι νομίμως αιτιολογημένη, όπως βασίμως προβάλλεται με τον μόνο λόγο αναιρέσεως, διότι, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στην πέμπτη σκέψη, στη βάση υπολογισμού της ένδικης εισφοράς, κατά τις ως άνω εφαρμοστέες εν προκειμένω διατάξεις, περιλαμβάνεται και το ως υποχρεωτική έκπτωση παρεχόμενο φαρμακεμπορικό κέρδος. Συνεπώς, για τον λόγο αυτόν, θα έπρεπε να γίνει δεκτή η υπό κρίση αίτηση και να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση.
7. Επειδή, με την απόφαση 30/1993 της Ολομελείας του Αρείου Πάγου έγινε δεκτό ότι στη βάση υπολογισμού της ένδικης εισφοράς δεν περιλαμβάνεται το παρεχόμενο ως υποχρεωτική έκπτωση φαρμακεμπορικό κέρδος, διότι, από τον συνδυασμό των διατάξεων του άρθρου 4 αριθ. 3 του ν. 581/1943 και των άρθρων 540 παρ. 1 και 541 παρ. 3 της Αγορανομικής Διατάξεως 72/1977, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 παρ. 3 εδ. 1 της Αγορανομικής Διατάξεως Α4/1189/1983, συνάγεται ότι με τη θέσπιση της συνεισφοράς των βιομηχάνων, παρασκευαστών και αντιπροσώπων ως πόρου του Ταμείου Επικουρικής Ασφαλίσεως Υπαλλήλων Φαρμακευτικών Εργασιών δεν αποσκοπήθηκε ο υπολογισμός της επί ποσού μεγαλύτερου από εκείνο, το οποίο ο βαρυνόμενος με αυτήν εισπράττει πράγματι ως τίμημα της πωλήσεως των φαρμάκων προς τον φαρμακέμπορο ή τον φαρμακοποιό. Με την απόφαση αυτή ο Άρειος Πάγος αποδίδει διαφορετική έννοια στις διατάξεις του άρθρου 4 αριθ. 3 του ν. 581/1943 από αυτήν, η οποία εκτίθεται στην πέμπτη σκέψη και, επομένως, υφίσταται αντίθεση μεταξύ των δύο ανωτάτων δικαστηρίων, ως προς την έννοια διατάξεων τυπικού νόμου (πρβλ. ΑΕΔ 14/2005). Ως εκ τούτου, πρέπει, συμφώνως προς τα άρθρα 100 παρ. 1 περ. ε΄ του Συντάγματος και 48 παρ. 2 του Κώδικα περί του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 345/1976 (Α΄ 141), να αναβληθεί η έκδοση οριστικής αποφάσεως και να παραπεμφθεί το ζήτημα ενώπιον του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, προκειμένου να αρθεί η ανωτέρω αμφισβήτηση.
(Παραπέμπει ενώπιον του ΑΕΔ).
